Je staat er niet alleen voor

Een vriendelijk woord voor elkaar, een blik, een hand op je arm of schouder of een knuffel van een lotgenoot kan genoeg zijn om je minder alleen te voelen.

Je staat er niet alleen voor

Een vriendelijk woord voor elkaar, een blik, een hand op je arm of schouder of een knuffel van een lotgenoot kan genoeg zijn om je minder alleen te voelen.

Mijn leven veranderde op slag

Nooit vergeet ik het moment waarop mijn dochter mij vertelde seksueel misbruikt te zijn door haar vader. Mijn eerste vraag was: “Is dat echt waar? Dat meen je niet he?” Haar bevestigende antwoord deed mij niet twijfelen. Ze sprak de waarheid.

Ik was hier niet op voorbereid. Mijn wereld stortte in. Gevoelens van boosheid, paniek, angst en wanhoop kwamen op. Wat een immens verdriet is haar aangedaan. Ik heb er nooit iets van gemerkt, het niet kunnen voorkomen. En ik heb haar dus ook niet kunnen beschermen. Ongelofelijk boos was ik op haar vader. Hoe kun je je kind dit aandoen? Haar een trauma bezorgen voor de rest van haar leven. Onbegrijpelijk. Wat moet ze zich onveilig gevoeld hebben in haar eigen huis.

Ik zette mijn boosheid om in daadkracht. Ik zei gelijk tegen mijn dochter en man “ik ga scheiden”. Na 30 jaar samen te zijn geweest. Hij zei: “Geloof je haar?”. Hij kwam met verwijten en gaf mij de schuld. Ik liet hem toch onze dochter douchen. Ik heb mijn koffer gepakt en ben weggegaan. Ik ben naar een vriendin toe gegaan om te slapen en nam haar in vertrouwen.

Het doet mij tot op de dag van vandaag nog steeds zoveel pijn dat haar dit is aangedaan. Ik denk niet dat dat ooit verdwijnt.

Zoektocht naar hulp
Na een aantal maanden overleven, mijn gezin opvangen, handelen, niet kunnen slapen, gesprekken met vriendinnen en familie, merkte ik dat ik niet verder kwam. Ik ben heel open geweest over de reden van de scheiding. Het was te groot om stil te houden. En ik kreeg weliswaar steun en er werd heel lief en begripvol door mijn omgeving gereageerd, maar invoelen wat het mij deed, konden ze niet. Ik had behoefte aan hulp voor mezelf.

Dat is erg moeilijk te vinden. Er is hulp voor slachtoffers en daders. Mijn man ging naar een forensische polikliniek. Ik was hier blij om. Hoewel ik lang dacht ‘ging hij maar naar de gevangenis’, maar dat is uiteindelijk de oplossing ook niet. Maar hulp voor, in dit geval de moeder van het slachtoffer, is niet of nauwelijks te vinden. Het is een vergeten groep, op elk gebied. Ook bij hulpverleners. De huisarts kon er niet zoveel mee. Die gaf mij slaappillen omdat ik al een paar maanden niet sliep. In de zoektocht naar een psycholoog liep ik ook tegen obstakels aan. Bij sommige praktijken moest je aankruisen wat je mankeerde, maar daar kon ik geen antwoord op geven, ik wist het niet. En psychologenpraktijken die mij op hun website een goed gevoel gaven, namen geen nieuwe patiënten aan.

Via internet kwam ik uiteindelijk terecht op de website van Stop ik Now. Ik heb de telefonische hulplijn gebeld om te vragen of zij mij konden helpen. Liefdevol en rustig werd er naar mijn verhaal geluisterd door iemand met verstand van zaken. Ik werd gewezen op het lotgenotencontact en ik heb me hier via de website voor aangemeld.

Mijn ervaringen met de lotgenotengroep
In mijn groep zaten alleen vrouwen. Zij waren allemaal moeder van of een seksueel misbruikt kind, of een partner die beeldmateriaal van seksueel misbruik van minderjarigen keek. Het was niet makkelijk en erg emotioneel. Tijdens het eerste gesprek mocht ieder haar verhaal vertellen en werd er flink gehuild. De eerste dag heb ik alleen maar zitten huilen. Je kon, als je dat wilde, je verhaal anoniem doen. De gesprekken werden gevoerd onder deskundige begeleiding van een hulpverlener van forensische polikliniek de Waag en een medewerker van Stop it Now.

Voor deelname aan de groep werd een werkboek uitgereikt met daarin thema’s die relevant zijn voor naasten. Denk hierbij aan de impact op jou, juridische aspecten en motieven tot seksueel grensoverschrijdend gedrag. Ik vind dit nog moeilijk om te horen. Want wie geeft er nou aan toe, en zo lang? In overleg met de groep wordt besproken waar iedereen behoefte aan heeft, welke thema’s uit het werkboek besproken. Er werd ook voldoende ruimte vrijgemaakt voor eigen vragen en inbreng.

De lotgenotengroep, vijf weken achter elkaar, was heftig en intensief. (Oude) emoties worden opgerakeld. Maar het was vooral ook erg prettig om met deze vrouwen die hetzelfde meegemaakt hebben als ik ervaringen uit te wisselen. En mijn vragen te kunnen stellen, mijn gevoelens te kunnen toetsen aan elkaar en de deskundigen van de Waag en Stop it Now. Ieder bracht haar eigen inbreng en ervaringen mee waardoor we ook van elkaar konden leren. Én je had aan één woord genoeg. Je begreep elkaar. Je voelde je gesteund door elkaar. Je was lotgenoot. In deze nare omstandigheden echt heel fijn. De warmte van de groep voelde als een soort omhelzing.

Na de lotgenotengroep ben ik blijven leren en ben ik verder gegaan in mijn eigen proces. Ik probeer het los te laten en niet mijn hele leven te laten beheersen. Hoewel het intens verdrietig blijft dat mijn dochter dit is aangedaan.

Mijn pleidooi

Ben je een naaste van iemand die naar beeldmateriaal van seksueel kindermisbruik kijkt, of seksueel kindermisbruik dreigt te plegen of gepleegd heeft, blijf er niet alleen mee rondlopen. Zoek steun bij elkaar. Meld je aan bij de lotgenotengroep. Het heeft mij enorm geholpen in mijn verwerkingsproces en dat wens ik jullie ook toe. Je staat er niet alleen voor.