5. Wel of niet bij Shmuel blijven? | Dagboek van Perle Cornelia

Gepubliceerd op December 13th, 2023

"Midden in de nacht word ik wakker door een bijna fysieke pijn in mijn hart. Terwijl de rest van mij lijf verlamd aanvoelt. Alsof ik niet meer kan lopen. Ik word angstig. Wat is er met mij aan de hand? Alsof er een mes in mijn hart wordt gestoken. Mijn eerste gedachte is dat ik moet stoppen om van Shmuel te houden. Tegelijkertijd besef ik, ik kan niet stoppen met houden van Shmuel. Ik zeg tegen mijzelf ‘je mag steeds minder van hem houden, doseer’. Dit stelt mij voor even gerust.

Tegenstrijdige gevoelens

Het gevoel van houden van blijft. Is het omdat we zo’n prachtig verleden hebben? Shmuel is toch de liefde van mijn leven? Ik heb veel vragen en nog weinig antwoorden. Het is alsof ik een onbekend huis betreed. Ik kom in een hal met deuren. En ik weet niet wat er achter elke deur is. Ik maak een deur open. Vervolgens zie ik in de ruimte weer een aantal deuren. En zo blijft het onvoltooide tijd.

Elk tegenargument dat ik bedenk, komt als een moker op mijn hart. Ik walg van zijn gedrag en toch houd ik nog steeds van hem. Ook walg ik van mijzelf, hoe kan ik nog van zo’n man houden? Hij beschadigt kinderen. Ik probeer mijn trouwring af te doen. Het lukt na veel moeite en de afdruk blijft zichtbaar. Dagen verstrijken en worden automatisch weken.

Liefde onder voorwaarden

De innerlijke strijd geef ik op door tegen mijzelf te zeggen: ‘Het wordt liefde onder voorwaarden.’ En zo zeg ik het tijdens een gesprek in de gevangenis ook tegen Shmuel: “Geen kindermisbruik meer, ik mag te allen tijden je mobiel en laptop controleren en ik wil ook niet meer met je samenwonen.” Shmuel lijkt het te begrijpen. Maar zegt hij overal ‘ja’ omdat hij nog in de gevangenis zit? Ik weet het niet.

Missie

De gedachte dat Shmuel ooit weer een kind zal misbruiken is onverdraaglijk. Ik zal ervoor zorgen dat Shmuel nooit meer een kind kan misbruiken. En dat wordt mijn missie. Ik uit mij heel vastberaden, terwijl van binnen de pijn bijna niet te dragen is. Ik maak van Shmuel een project. Ik heb het niet gezien, wat Shmuel deed. Ik ben verantwoordelijk! Het wordt ook voor mij houden van onder voorwaarden. Ik mag van Shmuel blijven houden mits ik hem bescherm tegen zichzelf en de wereld tegen hem.

Gevangen in schuldgevoel

Betrokkenen vragen mij of ik nog bij Shmuel blijf? Of ze gaan er voetstoots vanuit dat ik bij hem weg ga. “Bij zo’n vent blijf je toch niet?!” Dat ik toch een hekel aan hem heb? Ze begrijpen niet dat ik aardig tegen hem doe als hij me vanuit de gevangenis belt. Ik vertel een verhaal. Dat ik praktische zaken moet regelen en de medewerking van Shmuel nodig heb. Ik ben mij niet bewust van de dubbele boodschap die ik uitzend. De emoties hebben de overhand terwijl ik tegelijkertijd trefzeker zaken regel. Ik drijf verder en verder weg van mijn innerlijke behoeften. De behoefte om mij veilig te voelen. De behoefte dat mensen mij respecteren en zien wat ik doe. Ik kan alleen niet vertellen hoe ik me voel. Ik schaam me, voel me een wrak en ik wil niet samenvallen met mijn gevoelens. Maar niemand ziet het. Ik handel praktisch zaken af, maar in mijn binnenwereld stort ik in. Ik ben terecht gekomen in een andere dimensie. Een dimensie waar de wetten van de zwaartekracht niet gelden. Ik kan het niet uitleggen. Ook ik zit gevangen. Niet in gevangenis zoals Shmuel. Ik zit gevangen in angst en schuldgevoel.

Hoe kan het?

De grote angst drijft mij steeds verder weg van mijzelf. Angst om alles en iedereen te verliezen die mij lief is. En bovenal een grote angst om niet te kunnen doorgronden wat er met Shmuel is gebeurd. Hoe kan het dat zo’n lieve, warme, empathische man en vader dit heeft gedaan? Hoe kan hij zo zijn veranderd? En ik heb het niet gezien. Gevoelens van schuld en verantwoordelijk zijn, houden mij in een wurgende greep. Ik wil mij weer veilig voelen. Ik zal weten wat er met Shmuel is gebeurd. En daarom blijf ik bij hem. Alleen zo kan ik mij weer veilig voelen.

Ik blijf

Nooit, echt nooit had ik kunnen bedenken dat ik bij Shmuel zou blijven.

En toch gebeurt het. Ik blijf bij Shmuel. Wie ben ik eigenlijk? Wat ben ik aan het doen? Ik verlies mijzelf in het proces.

De vraag: ’Waarom blijf ik bij Shmuel?’, blijft een enorm ingewikkelde vraag. Is het liefde? Het is een vraag die ik mijzelf regelmatig stel. Mijn eerste antwoord is: “Ik weet niet of ik van Shmuel houd.” “