2. Emotionele ontreddering | Dagboek Perle Cornelia

Gepubliceerd op August 9th, 2023

“ Verdwaasd word ik midden in de nacht wakker. Het enige wat vertrouwd aanvoelt, is de deken van een dierbaar familielid. Als ik er aan ruik komen warme herinneringen van liefde en geborgenheid in mijn gedachten. En toch helpt het niet lang. Ineens heb ik de drang om rechtop te gaan zitten. Ik luister en ik hoor niets. De stilte in het grote huis is enorm beklemmend. De honden kijken mij bevreemd aan. Gaan we uit? Een indringende angst houdt mij in zijn greep. Wat komt er allemaal op mij af? De paniek slaat toe. Ik kan niet in bed blijven liggen. Ik wil eruit, naar het vertrouwde bos waar ik zo graag wandel. 

Rust in het bos

Vrolijk en verbaasd lopen twee kwispelende staarten naast mij. Ik sla af naar het bos. Het bos dat zo dicht bij ons huis ligt. Het bos waarvan ik elke centimeter ken. Ook in het donker kan ik mijn weg goed vinden. De nacht in het bos laat mij rustiger ademen. De angst neemt af. Wel komen er talloze vragen in mij op. Wat heeft Shmuel bezield? Kinderporno, waarom? Ik voel dat ik misselijk word.

Er steekt een wind op en de bladeren ruizen in de wind. Ik voel dat de misselijkheid afneemt terwijl mijn haar wappert in de wind.

Machteloos gevoel

De volgende dag besluit ik actie te ondernemen. Ik wil iets doen om het machteloze gevoel de baas te blijven. Het machteloze gevoel dat de grond onder mijn voeten laat verdwijnen. Alsof ik wegzak in drijfzand. 

Shmuel is over gebracht naar de gevangenis. Hij moet voorlopig in voorarrest blijven. Ik besluit de gevangenis te bellen. Ik wil weten hoe het verder gaat en wat ik moet doen? Een jongeman zegt heel monotoon: “De verantwoordelijkheid voor regelzaken ligt bij de gedetineerde.” En dan is het weer stil. Ik vraag nog: “Hoe kan ik mijn man bereiken? De jongeman zegt: “Hij kan u bellen.” En weer valt er een stilte. 

Dolende in een doolhof

Hier word ik niet wijzer van. Shmuel kan mij bellen en wanneer gaat dat gebeuren? 

Het ongewisse van de situatie krijgt grip op mij. Ik voel me als een dolende in een doolhof. Een doolhof waar ik niet uitkom. Ik wil dit nare gevoel kwijtraken en lijn de honden aan. Ik koers af op een ander bos. Een bos rondom een begraafplaats. In dit bos lopen weinig mensen, alsof de doden hun pad zouden kunnen kruisen. 

Blijven lopen

Het wandelen in de bossen geeft mij ademruimte, vooral gedurende de nacht. In de nacht is er de stilte. Slapen doe ik nog amper. Ik wil liever ook geen mensen tegenkomen. Alsof op mijn voorhoofd staat geschreven wat Shmuel heeft gedaan. In het bos voel ik geen machteloosheid. Wel heel veel pijn. Alsof er met een mes in mijn hart is rondgedraaid. Wat zal er gebeuren als ik dit aan iemand vertel? Wat zal er gebeuren als ik dit aan de kinderen vertel? Kinderen met kinderen. Mijn kleinkinderen. Hoe ga ik dit aan ze vertellen?

Ik blijf lopen en voel de zanderige ondergrond onder mijn voeten. Met elke stap die ik zet voel ik ook een enorme boosheid opkomen. Ik druk mijn voeten dieper in de bodem en ik zou wel willen stampvoeten. Ik voel dat ik dit ook een paar keer doe. De honden kijken mij vreemd aan. Mijn boosheid verdwijnt en wat er overblijft is een rauw verdriet. Ik huil en schreeuw en keer. De honden schrikken van mijn gedrag. Schaamtevol stop ik direct met huilen. Wat ben ik blij dat het nacht is. Ik stel de honden gerust. Ze zijn geschrokken van mijn geschreeuw. Weer komen er diverse angstige gedachten over onthulling in mij op. Wat ben ik bang voor onthulling! Stel dat straks iedereen weet wat Shmuel gedaan heeft! 

Verzonnen verhaal

Wat als er berichten gaan komen in de pers? Het roept grote angst op. Ik blijf lopen. Het lopen geeft houvast. De angsten komen en gaan. Ik probeer mij te concentreren op mijn ademhaling. De nacht omsluit mij als een deken die alles toedekt. Wat zou ik graag doen alsof er niets gebeurd is. Gewoon verder gaan met mijn leven. Het besef dat dit onmogelijk is, dringt zich aan mij op. Wat moet ik doen? Hoe ga ik nu verder? Ineens ontstaat er in mijn hoofd een verhaal. Een verzonnen verhaal. Shmuel heeft een herseninfarct gehad en verblijft in een verpleeghuis. Het verhaal stelt mij enigszins gerust. Het verhaal is een goede reden voor zijn afwezigheid. 

Spreken in het bos

Wekenlang loop ik ‘s nachts in het bos. Elke keer als de paniek toeslaat. In het bos kan ik praten zonder dat iemand mij hoort. Ik vertel mijn verhaal aan de bomen en struiken. Het helpt mij door de eerste weken heen. Inmiddels hebben een aantal mensen terloops naar Shmuel gevraagd. Het verhaal over het verpleeghuis wordt met meewarige blikken ontvangen. 

Angstige droom

Overdag maak ik lijstjes van zaken die ik zou moeten doen. Shmuel zit in voorarrest en het is onduidelijk hoe het verder gaat. En dan droom ik ‘s nachts dat ik Shmuel van de trap gooi. Hij ligt in een plas bloed onder aan de trap. Ik zie dat hij dood is. Zijn ogen zijn wagenwijd open. Als ik hem probeer aan te raken, word ik wakker. Ik ga zelf onderaan de trap liggen en ik voel de koelte van de plavuizen. Ik lig op de plavuizen, niet Shmuel. Deze droom herhaalt zich en jaagt veel angst aan. Alsof ik in een put terecht kom zonder bodem waar ik telkens in val. “