Gepubliceerd op February 13th, 2025
Elke maand vertelt Perle over haar ervaringen nadat haar man is opgepakt voor het bezit van kindermisbruikbeelden. Het opsporingsonderzoek is afgerond en de datum voor de rechtszaak is bekend. Er gebeurt van alles in de aanloop naar de rechtszaak. Perle ziet het met lede ogen tegemoet.
Ineens is er een datum bekend voor de rechtszaak. Ik ben zo druk met de verkoop van het huis, de financiën en huisvesting voor mijzelf, dat het mij enorm overrompelt. Ik bel vaak met Stop it Now om mijn altijd maar heen en weer fladderende gedachten te kunnen uiten. Emoties die mij afhouden van het regelen van praktische zaken. Emoties van diepe wanhoop en angst want ik weet niet wat er allemaal nog staat te gebeuren. De onzekerheid holt mij uit. Over twee weken zal de zitting plaats vinden. Deze komende gebeurtenis grijpt mij naar de keel. De angst voor onthulling en dat iedereen gaat weten wat Shmuel heeft gedaan, komt levensecht op mij af.
Doemgedachten dringen zich aan mij op. Wat zal er op internet staan? Hoe brengen de journalisten het en hoe zullen de reacties zijn? In gedachten zie ik de muren beklad met lelijke leuzen over Shmuel. En rotte eieren die tegen de ramen worden gegooid. Uit voorzorg verplaats ik mijn bed naar een kamer aan de achterzijde van het huis.
De rechtszaak is openbaar en iedereen kan erbij aanwezig zijn. Volgens de strafadvocaat is het mogelijk dat er pers gaat komen. Ineens wordt de rechtszaak in mijn hoofd compleet ongrijpbaar. Ook omdat ik het moeilijk vind navigeren door de wirwar van diverse emoties en vragen van mijn gezin waarmee ik geconfronteerd word. Vragen als: ”Komt de pers? Komt er een gerechtelijk tekenaar?” Ik blijf het antwoord schuldig. "Alles kan en niets is zeker", zegt de strafadvocaat.
Sinds de kinderen weten wat hun vader heeft gedaan is het contact verstoord. Door de komende rechtszaak trekt het contact weer wat aan. Het verwart mij en hun geuite emoties over Shmuel zijn gedrag leggen mij het spreken vaak lam. Hun pijn en verdriet geven mij een enorm machteloos gevoel. Ik kan de pijn en het verdriet niet wegnemen. Ik ben zo boos op Shmuel. Wat heeft hij ons leven op de kop gezet.
De kinderen hebben behoefte aan informatie die rechtstreeks gegeven wordt door de advocaat. Ik stel mij zo voor dat de informatie die ik geef doorspekt is met emoties. En het is mij duidelijk dat de volwassen kinderen behoefte hebben aan naakte feiten zonder opsmuk. Alsof de naakte feiten meer grip geven op wat er komen gaat. De kinderen willen precies weten hoe de rechtszaak gaat verlopen maar daar kan de advocaat noch de rechtbank een eenduidig antwoord op geven. Wel doet een parketmedewerker de ontnuchterende uitspraak dat men elke week wel zo’n rechtszaak als die van Shmuel heeft.
In de pers verschijnen berichten over de komende rechtszaak. Het zijn kleine berichten waar ik anders mijn aandacht niet op zou richten. De kinderen zoeken heel bewust naarstig naar berichten op het internet over Shmuel. Alsof het ons zou kunnen voorbereiden op wat er zou kunnen komen. De grote kleinkinderen weten inmiddels wat Shmuel heeft gedaan en de ouders willen voorbereid zijn op wat de kinderen mogelijk kunnen aantreffen op het internet. Het verdriet en de angst van mijn kinderen voelt als een wurgend touw dat mij telkens mogelijkheid ontneemt om de juiste woorden te spreken. Het touw dat Shmuel als het ware om mijn nek heeft gelegd.
De kinderen hebben mij gevraagd om niet naar de rechtszaak te komen. Ze zijn bang dat de pers mij zal bestoken. Ik kan hun angst niet wegnemen. Ik besluit om niet naar de rechtszaak te gaan. Dat kan ik voor de kinderen doen. Bovendien wil ik ook zelf niet gaan. Ik wil niet met Shmuel in de rechtbank geconfronteerd worden. Stel dat ik heel boos word in de rechtszaal en dat ik dit ook uit? Deze aandacht wil ik beslist niet naar mij toe trekken met mogelijke aanwezig pers. Ik houd mij vast aan mijn mantra ‘het komt goed want ik maak het goed’. Het is als het ware de laatste strohalm waaraan ik mij stevig vastklamp. En door mijn aanwezigheid en uiting van emoties in de rechtszaal zou ik een storm kunnen ontketenen. En storm waarin mijn laatste strohalm niet zou meebuigen maar zou kunnen breken.
Tijdens de rechtszaak zijn een aantal gezinsleden aanwezig. Uit hun verhaal begrijp ik dat Shmuel zich defensief gedraagt en geen verantwoordelijkheid neemt voor zijn gedrag. Hij gedraagt zich als een doorgewinterde, meedogenloze zedendelinquent. En dat de rechters hun hoofd misprijzend schudden over zijn antwoorden. Ik ben er niet bij en vraag mij af wat ik moet geloven. Kijken ze door een bril die gekleurd is door hun emoties of is dit nu de Shmuel zoals hij werkelijk is?
Na de rechtszaak belt de strafadvocaat mij. Ik loop op dat moment door de supermarkt. Heel zakelijk krijg ik te horen wat de eis is van de Officier van Justitie. Ook vertelt de strafadvocaat terloops dat de Officier van Justitie een opmerking van mij heeft aangehaald. Voor de zitting heb ik een getuigenis gegeven aan de psycholoog die voor de rechtbank onderzoek deed naar Shmuel zijn geestelijke gesteldheid. Vanuit mijn eigen emotie heb ik toen een enorme boute uitspraak gedaan over Shmuel. Ik ben bang dat deze ene zin volledig uit de context is gehaald. De angst bekruipt mij dat de pers deze ene zin zal gebruiken. Ik voel al het bloed uit mijn hoofd wegtrekken en ik houd mij vast aan het karretje in de supermarkt. De stellingen en de koeling met de pakken melk brengen mij terug naar het hier en nu. Ik luister naar de advocaat en automatisch sla ik de eis van de Officier van Justitie op in mijn geheugen.
Het wachten op de uitspraak lijkt eeuwig te duren. Het is maar 14 dagen en ik tel de uren. Ik ben er heilig van overtuigd dat Shmuel nog jarenlang in de gevangenis moet verblijven. En dat hij op zijn minst tbs zal krijgen. Het zijn aannames, ingegeven door de grote shock van het grenzeloze, bizarre gedrag van Shmuel. Na 14 dagen is er een uitspraak van de rechtbank. Shmuel hoeft nog maar een korte tijd in de gevangenis te verblijven. Dit heeft te maken met de uitspraak van de rechter en de aftrek van het voorarrest. Ik ben zeer verbijsterd. Wel heeft de rechter hem voor onbepaalde tijd behandeling opgelegd en toezicht van de Reclassering*. De Reclassering zal nog jarenlang toezicht houden op de voorwaarden van de rechter. Dit stelt mij enigszins gerust.
De strafadvocaat vertelt in een later gesprek dat de Officier van Justitie het niet eens is met de strafmaat. Ze zal in hoger beroep gaan. De advocaat acht de kans dat het hoger beroep anders uitvalt klein. Het bewijs bij kindermisbruik is flinterdun en het is ingewikkeld om slachtoffers te laten getuigen. Mijn hoofd explodeert bijna van al deze informatie. Ik realiseer mij pijnlijk dat strafrecht gaat over het volgen van de juiste procedures en bewijslast. De menselijke maat is voor mij ver te zoeken. Ik troost mij met de gedachte dat Shmuel behandeling zal krijgen. Ik hoop dat hij zich bewust gaat worden van zijn daden. Voor nu is mij duidelijk dat is zijn hoofd geen ruimte is voor spijt.
De uitspraak ligt er en voelt als stilte voor de storm. Wat gaat er nu gebeuren? Wat komt er op mij af? Behalve kleine berichten op internet gebeurt er helemaal niets. Het leven gaat gewoon door, behalve voor mij en het gezin. De uitspraak komt te staan op de site van de rechtbank met een klein bericht. Zo ook in de kranten op internet is het een klein bericht. Een klein bericht waaronder een wereld van geheim en groot verdriet schuil gaat.
*TBS: tbs staat voor terbeschikkingstelling. Het is primair een beveiligingsmaatregel die de rechter kan opleggen om de samenleving te beschermen als iemand een misdrijf heeft gepleegd terwijl hij leed aan een ‘gebrekkige ontwikkeling of ziekelijke stoornis van zijn geestvermogens’ en als er vrees is voor herhaling. De stoornis wordt behandeld om te voorkomen dat de tbs’er opnieuw een misdrijf pleegt. De recidivecijfers na een tbs zijn veel gunstiger dan na een lange gevangenisstraf.
**Reclassering: Het doel van reclasseren is het voorkomen en verminderen van crimineel gedrag. Dat gebeurt door risico's zoveel mogelijk te beheersen. En door mensen te stimuleren crimineel gedrag te veranderen zodat delictvrij kan worden deelgenomen aan de maatschappij. De reclassering houdt toezicht op de voorwaarden die de rechter heeft gesteld.
Verlaat website
Bel
ons: 0800 266 64 36
Chat met
ons >
Ga zelf aan de slag